Mam 59 lat i od roku mierze się z poważną chorobą, która wymaga leczenia za granicą. Po operacji usunięcia części jelita i diagnozie nowotworu, moje zdrowie pogorszyło się, a leczenie w Polsce okazało się nieskuteczne. Potrzebuję wsparcia, by móc skorzystać z mniej inwazyjnego leczenia w Izraelu, które daje mi nadzieję na życie

Jestem zwyczajną kobietą, mamą i żoną, która nagle musiała zmierzyć się z diagnozą, jakiej nikt się nie spodziewa. Każdego dnia robię wszystko, by zostać przy moich dzieciach jak najdłużej i mieć siłę na leczenie.

Mimo intensywnego leczenia – liczne operacje, chemioterapie i naświetlania, choroba wciąż nie ustępuje. Moim motorem napędowym jest rodzina, a w szczególności mąż. Chciałabym jak najdłużej być z nimi i realizować swoje marzenia.

Od niedawna zmagam się z najtrudniejszym wrogiem – rakiem przełyku, który wywrócił mój świat i życie moich bliskich do góry nogami. Aby móc dalej cieszyć się życiem i pracą z dziećmi, która jest moją pasją, potrzebuję Waszego wsparcia. Wierzę, że odzyskam zdrowie i wrócę do wszystkiego, co przed chorobą dodawało mi skrzydeł.

Złośliwy nowotwór piersi zmienił całe moje życie. Mimo intensywnego leczenia wciąż potrzebuję specjalistycznej terapii i kosztownych badań. Każde wsparcie przybliża mnie do zdrowia i szansy na spokojne życie z rodziną.

Nasz ukochany Konrad Wieczorek odszedł 31 marca 2025 roku. Mimo leczenia, choroba okazała się bezlitosna. Prosimy o pomoc w pokryciu zaległych kosztów leczenia oraz pochówku. Każde wsparcie w tym trudnym czasie jest dla naszej rodziny nieocenione.

W 2012 roku zdiagnozowano u mnie raka piersi, który po kilku latach powrócił, dając przerzuty do kości i wątroby. Przez cztery lata jestem w ciągłym leczeniu, jednak dostępne terapie wyczerpały się, a prywatne opcje leczenia wiążą się z ogromnymi kosztami

Mam zadanie do wykonania „pokonać intruza”, ponieważ mam dla kogo żyć. Kocham moją pracę, jestem wsparciem dla każdego pacjenta, którego spotkam na swojej drodze. Od wielu lat dzielę się także wiedzą i doświadczeniem w pracy ze studentami. Moja misja jeszcze się nie skończyła…

Chcę wrócić do zdrowia, aby wspierać moją żonę i córkę, patrzeć jak moje wnuki dorastają. Jestem im potrzebny. Chciałbym wrócić do pełnej sprawności, odzyskać energię i radość życia, aby móc się nimi dzielić z rodziną i przyjaciółmi jak dawniej.

Dopiero teraz naprawdę czuję sens słów, że „mam dla kogo”. Dla bliskich, ale też dla siebie. Mam jeszcze tyle marzeń i pomysłów do realizacji… Choć już boję się planować.