Zawsze byłam odpowiedzialna za utrzymanie rodziny i zarobienie na moje leczenia. Obecnie moja sytuacja się skomplikowała, ponieważ straciłam stałe zlecenia. Utrzymuję się z zasiłku i pomocy najbliższej rodziny. Dziś muszę zmierzyć się ze swoimi przekonaniami i prosić o wsparcie. Nigdy tego nie robiłam, ale teraz po prostu bardzo tego potrzebuję, bo sama nie dam sobie rady.

Do walki z chorobą potrzebuje leczenia wspierającego, które niestety jest bardzo kosztowne i nierefundowane. Wiem, że dzięki niemu moja chemioterapia będzie bardziej efektywna i szybciej będę mogła powrócić do zdrowia. Przez ostatnie lata próbowaliśmy pokryć koszty leczenia ze środków własnych, jednak powoli zaczyna przekraczać to możliwości finansowe mojej rodziny.

Transport na badania pochłania moją skromną emeryturę. Mieszkam z córką, która sama wychowuje syna z niepełnosprawnością, co również wiąże się z dużymi kosztami. Wiem, że nie poddam się w walce z nowotworem, ale koszty leczenia przekraczają moje możliwości.
W związku z tym zwracam się do Was Kochani o pomoc.

Wiem, że to dopiero początek mojej trudnej drogi, ale cały czas wierzę, że będzie dobrze i wygram z przeciwnikiem, jakim jest rak. Znajduję siłę i motywację do dalszego leczenia dzięki mojej cudownej czteroletniej córeczce, która nie pozwoliła mi się załamać. Jej uśmiech sprawia, że wierzę w to, że będzie dobrze.

Była to dla mnie bardzo trudna decyzja, aby opowiedzieć swoją historię i prosić o pomoc. Zmotywowało mnie ogromne pragnienie, by dalej żyć. Mam wspaniałą rodzinę, w zeszłym roku urodził się mój pierwszy wnuk, który jest dla mnie również wielką motywacją do walki o życie. Chciałabym widzieć jak dorasta.
Bardzo proszę o wparcie.

Jestem mamą najsłodszego trzylatka pod słońcem i gdyby nie diagnoza, pewnie wiodłabym spokojne i całkiem zwyczajne życie. W 2019 r. w 8 miesiącu ciąży została rozpoznana u mnie choroba nowotworowa – rak piersi. Wierzę, że zgromadzone środki pozwolą mi spojrzeć na chorobę nowotworową w kategorii choroby przewlekłej, a nie choroby śmiertelnej. I wierzę, że moje życie znów stanie się całkiem zwyczajne.

Jestem przeciętną osobą, która do niedawna uważała się za szczęśliwą. Dlaczego nie? Kochana żona, dzieci, wnuki, rodzina i przyjaciele… I kto by pomyślał, że w sekundę po tym, jak lekarze ogłosił diagnozę, wszystko wywróci się do góry nogami, życie jakby się zatrzyma, a ja poczuję się jakbym nie istniał na tym pięknym świecie.

Stres spowodowany opuszczeniem domu i strachem o życie jej i jej dziecka przyspieszyły rozwój choroby. Każdego dnia Natalia traci nie tylko siły i wiarę w stabilną przyszłość, ale także nadzieję, że ta przyszłość w ogóle nadejdzie.

I tak w Dniu Kobiet zamiast cieszyć się z kwiatów od męża usłyszałam wyrok: guz podejrzenie złośliwości w skali birards 4c. Już wtedy całe moje życie przeleciało mi przed oczami, przecież ja mam dopiero 40 lat, córki do wychowania, chciałabym doczekać ich ślubów, co ja mówię najpierw komunii młodszej córki Łucji oraz ukończenia szkoły podstawowej starszej Zosi.