Jestem mamą najsłodszego trzylatka pod słońcem i gdyby nie diagnoza, pewnie wiodłabym spokojne i całkiem zwyczajne życie. W 2019 r. w 8 miesiącu ciąży została rozpoznana u mnie choroba nowotworowa – rak piersi. Wierzę, że zgromadzone środki pozwolą mi spojrzeć na chorobę nowotworową w kategorii choroby przewlekłej, a nie choroby śmiertelnej. I wierzę, że moje życie znów stanie się całkiem zwyczajne.

Jestem przeciętną osobą, która do niedawna uważała się za szczęśliwą. Dlaczego nie? Kochana żona, dzieci, wnuki, rodzina i przyjaciele… I kto by pomyślał, że w sekundę po tym, jak lekarze ogłosił diagnozę, wszystko wywróci się do góry nogami, życie jakby się zatrzyma, a ja poczuję się jakbym nie istniał na tym pięknym świecie.

Stres spowodowany opuszczeniem domu i strachem o życie jej i jej dziecka przyspieszyły rozwój choroby. Każdego dnia Natalia traci nie tylko siły i wiarę w stabilną przyszłość, ale także nadzieję, że ta przyszłość w ogóle nadejdzie.

I tak w Dniu Kobiet zamiast cieszyć się z kwiatów od męża usłyszałam wyrok: guz podejrzenie złośliwości w skali birards 4c. Już wtedy całe moje życie przeleciało mi przed oczami, przecież ja mam dopiero 40 lat, córki do wychowania, chciałabym doczekać ich ślubów, co ja mówię najpierw komunii młodszej córki Łucji oraz ukończenia szkoły podstawowej starszej Zosi.

Dalsze leczenie uzależnione jest od postępów choroby – od tego czy ustąpi paraliż i mąż będzie mógł sam wstać, i chodzić. Wymaga to intensywnej rehabilitacji również prywatnej. Gdy mąż stanie na nogi będzie mógł skorzystać z innowacyjnego leczenia glejaków. Koszt tych terapii sięga 200 tys. złotych. Nie mamy wielu możliwości leczenia ze względu na specyfikę guza, jednak jest nadzieja i to ona motywuje nas do walki.

Zbiórkę zakładamy z pewnym lękiem, ponieważ wiemy, że sami tego nie jesteśmy w stanie udźwignąć. Za wszelką pomoc którą Państwo nam okażą jesteśmy ogromnie wdzięczni.

Mam 20 lat. Mimo młodego wieku, nieraz stawałam do walki o swoje zdrowie, życie.
7 lutego 2019 roku usłyszałam diagnozę – nowotwór złośliwy kości i chrząstki stawowej z przerzutami do szpiku kostnego i kości miednicy, IV stadium zaawansowania. Pamiętam, iż jedno ze słów, które powiedziałam do siostry po usłyszeniu diagnozy to: „Nie płacz, bo to znaczy, że tracisz nadzieję.”. To w dużej mierze one nie dopuściły do tego, abym nie cofnęła żadnego postawionego przez siebie naprzód kroku.

Największym problemem jest odosobnienie związane z koniecznością przebywania w domu. Chciałbym wrócić do zdrowia, żebym po prostu mógł widywać się z kolegami i cieszyć się codziennością.

Chcę wstać na własne nogi, wyjść na spacer, do sklepu, pójść pod prysznic o własnych siłach. Teraz najważniejsza rzecz dla mnie – stanąć przed ołtarzem z kobietą mojego życia.

Chciałabym znów pojechać na wycieczkę do lasu czy nad morze, aby móc napawać się pięknem zielonych drzew czy morskich fal. Ciągle towarzyszy mi myśl: „ tak bardzo się boję a tak bardzo chcę żyć”.

Kwota widoczna na tej stronie zawiera także środki zebrane na portalu siepomaga.pl