Chciałabym w końcu przełamać tę złą passę.  Nasza rodzina zasługuje na to, by w końcu odetchnąć, cieszyć się chwilą beztroski, odpocząć od widoku szpitali.

Wierzę, że jeszcze mam trochę do zrobienia i nie zamierzam się poddawać. Tej zimy zrealizowałam jeden z planów i… zjechałam na snowboardzie dzięki posiadanej protezie! Nie byłoby to możliwe, gdyby nie stała rehebilitacja, na którą niezmiennie potrzebuję środków.

Chcę  jeszcze choć trochę cieszyć się życiem, chwilami spędzonymi z rodziną. Twoje wsparcie jest dla mnie nadzieją na zdrowie.

Muszę się zwrócić z prośba o pomoc do ludzi dobrej woli, którzy wesprą mnie i moją rodzinę w walce z chorobą oraz bezwzględnością systemu. Za każdą pomoc serdecznie dziękuję!!!

Wierzę, że mój los jeszcze się odwróci, a w przyszłości na mojej drodze, lęk i bezsilność ustąpią miejsca radości, beztrosce i nadziei.

Wiem, że w życiu czeka mnie jeszcze wiele dobrego – przede mną wciąż długa droga, ale z Waszym wsparciem będę mogła przejść przez nią z motywacją i nadzieją.

Nie walczę tylko dla siebie, walczę dla swojej córki – Hani, którą wychowuję sama. Hania ma 16 lat – nie chcę, żeby musiała dłużej martwić się o mój stan. Chciałabym, żeby choroba pozostała w naszym życiu tylko jako złe wspomnienie.

Moje leczenie wiąże się z operacją, po której konieczne będzie wdrożenie bardzo drogiego i nierefundowanego przez NFZ leku. To moja realna szansa na zdrowie, beztroskie przeżywanie młodości, odcięcie się od doświadczeń, które nie powinny być częścią życia nastolatki.

Marzę o tym, by jak najdłużej cieszyć się obecnością moich synków, ale cena tego czasu pozostaje dla mnie nieosiągalna. Jest jeszcze wiele rzeczy, które chcę im  powiedzieć i wiele momentów, w których chcę współuczestniczyć. Proszę Was o wsparcie w walce o zdrowie.

Operacja jest dla mnie przepustką do czynności, które przynosiły mi wiele radości, nie chcę bezradnie patrzeć jak nowotwór pozbawia mnie szczęścia i pasji. W tej walce potrzebuję Waszej pomocy.