Nasz ukochany Konrad Wieczorek odszedł 31 marca 2025 roku. Mimo leczenia, choroba okazała się bezlitosna. Prosimy o pomoc w pokryciu zaległych kosztów leczenia oraz pochówku. Każde wsparcie w tym trudnym czasie jest dla naszej rodziny nieocenione.

W 2012 roku zdiagnozowano u mnie raka piersi, który po kilku latach powrócił, dając przerzuty do kości i wątroby. Przez cztery lata jestem w ciągłym leczeniu, jednak dostępne terapie wyczerpały się, a prywatne opcje leczenia wiążą się z ogromnymi kosztami

Mam zadanie do wykonania „pokonać intruza”, ponieważ mam dla kogo żyć. Kocham moją pracę, jestem wsparciem dla każdego pacjenta, którego spotkam na swojej drodze. Od wielu lat dzielę się także wiedzą i doświadczeniem w pracy ze studentami. Moja misja jeszcze się nie skończyła…

Chcę wrócić do zdrowia, aby wspierać moją żonę i córkę, patrzeć jak moje wnuki dorastają. Jestem im potrzebny. Chciałbym wrócić do pełnej sprawności, odzyskać energię i radość życia, aby móc się nimi dzielić z rodziną i przyjaciółmi jak dawniej.

Dopiero teraz naprawdę czuję sens słów, że „mam dla kogo”. Dla bliskich, ale też dla siebie. Mam jeszcze tyle marzeń i pomysłów do realizacji… Choć już boję się planować.

Zdrowie jest bezcenne, ale leczenie wiąże się z ogromnymi kosztami. Od 4 lat zmagam się z chłoniakiem – chorobą, która odebrała mi codzienność i pochłania wszystkie oszczędności. Każda złotówka to krok bliżej do zdrowia. Proszę o wsparcie.

Moim celem jest nie tylko powrót do zdrowia, ale także do pracy i realizacji moich marzeń. Aby jednak móc skutecznie się leczyć i wspierać organizm, potrzebuję pomocy.

Dzięki specjalistycznemu leczeniu, mam szansę spędzić więcej czasu w dobrym zdrowiu, w otoczeniu najbliższych – a to jest dla mnie bezcenne. Marzę, żeby wrócić do bycia zdrową osobą, pełną marzeń i planów. Dziękuję za każdą złotówkę.

Na duchu podnosi mnie radość z każdego poranka, wspomnienia z górskich wędrówek, muzyka, rozmowy z przyjaciółmi. Chciałabym towarzyszyć dzieciom w mojej rodzinie, poświęcać im swój czas i dzielić się wiedzą tak, jak moim uczniom przez niespełna 30 lat.

W grudniu 2024 roku usłyszałam diagnozę, która przewróciła moje życie do góry nogami – rzadki, agresywny nowotwór piersi. Mimo strachu i niepewności postanowiłam się nie poddawać – dla siebie, dla mojej rodziny, dla przyszłości, o którą tak bardzo chcę zawalczyć.