Chcę żyć i dalej pomagać ludziom.

Jaka jest Oksana? W tym samym miesiącu, w którym dowiedziała się, że choruje na nowotwór, zorganizowała dwie karetki, które sama, bez niczyjej pomocy, zawiozła do objętymi działaniami wojennymi Ukrainy. Choć w Polsce mieszka już pięć lat, nie potrafiła przejść obojętnie wobec krzywdy swoich rodaków: przerażonych, w bombardowanych miastach, chowających się w schronach. Mimo druzgocącej diagnozy, odstawiła na bok swój strach. Czuła, że musi pomóc tym, którzy o tę pomoc tak bardzo proszą.

Zmierzyła się z diagnozą szybko: między organizacją jednego transportu humanitarnego, opieką nad Kirą i Tiiarem, dwójką jej ukochanych dzieci, pracą na dwóch etatach. Rak piersi. Złośliwy. Ta myśl wciąż z tyłu głowy. Seria chemioterapii, po każdej wybiegała, by pracować, pomagać, jak najpełniej żyć.

Pierwsze załamanie przyszło wtedy, gdy kilkuletnia siostrzenica obcięła piękne, długie włosy. Przyszła do niej mówiąc, że zrobiła to, by jej nie było przykro – bo Oksana już wtedy na łysiejąca głowę zakładała peruki. I wtedy gdy córka płacząc tuliła się błagając, by przysięgła, że nie umrze.

Z zaciśniętymi pięściami organizowała zajęcia integracyjne dla uchodźców, uczyła języka polskiego, pracowała, zabierała dzieci wciąż w nowe miejsca, by wspólnie mogli zobaczyć coś nowego.  Po cyklu chemii i dwóch operacjach wycięcia guza, gdy już była nadzieja, że wszystko idzie w dobrym kierunku rak uderzył znowu. I przyszedł czas, że musi poprosić o wsparcie: kontynuacja leczenia, w tym niestandardowego, to ogromne koszty. Bez pomocy ludzi dobrej woli będą to dla Oksany koszty zbyt duże.

Pokażmy, że dobro wraca. Oksana tego dobra najbardziej potrzebującym dała i daje naprawdę bardzo dużo.