Moja historia z chorobą toczy się od 2021 roku – o rok za długo. Diagnozę poznałam podczas jednego z badań z mammograficznych, potem sprawy potoczyły się już bardzo szybko.

Niemal natychmiast musiałam się poddać operacji, po której konieczne było asekurowanie się czerwoną chemią. Niestety, nie mogłam liczyć na skuteczność prowadzonego leczenia. Moja sytuacja pogorszyła się wraz z przerzutem do węzłów chłonnych. Wtedy też skutki uboczne zamieniły moją codzienność w koszmar, osłabiając mój organizm i pozbawiając energii.

Nie byłam w stanie jeść – balansowałam na granicy skrajnego wycieńczenia. Dzisiaj ten czas jest już tylko niewyraźnym, niekomfortowym przebłyskiem, z którego nie pamiętam zbyt wiele. Doświadczony ból i niepewność nie zakończyły mojej trudnej przeprawy – od listopada do lutego tego roku musiałam przyjmować kolejne kursy chemii, tym razem białej. Dodatkowo, przez 7 miesięcy asekurowałam się naświetleniami.

Mój stan jest niewiadomą, również dla mnie. Wiem, że muszę się leczyć, kontrolować, monitorować sytuację, nie dopuszczając do sytuacji, w której nowotwór dostałby chociaż najmniejsze pole manewru. Takie działania wiążą się jednak z drogimi konsultacjami  i dojazdami do kolejnych placówek medycznych. Na chwilę obecną dojazdy i leki zmniejszają mój budżet o 1000 zł każdego tygodnia. Czuję, że z każdej strony czyha na mnie zagrożenie o innym charakterze – martwię się o możliwy rozwój choroby, ale też przeraża mnie perspektywa wykorzystania  środków na leczenie. Chciałabym zobaczyć już szczęśliwy finał tej historii, jednakże do tego jeszcze długa droga – wciąż przyjmuję chemię, wciąż odpieram ataki choroby – każdy mój dzień jest walką.

Choroba pasożytuje zarówno na moim zdrowiu, jak i na moich lękach. Mam dość nieustannego funkcjonowania w strachu, mrocznych myśli, poczucia absolutnej rezygnacji. Chciałabym patrzeć w przyszłość z nadzieją i wiarą na odzyskanie zdrowia. Obecnie, największą motywacją do walki jest mój 7-letni wnuk, Brian. Energia i życie, które wnosi do mojej codzienności sprawiają, że naprawdę chcę szukać nowych sposobów, odpierać ataki choroby, nawet kiedy czuję, że opadam z sił. Wierzę, że mój los jeszcze się odwróci, a w przyszłości na mojej drodze, lęk i bezsilność ustąpią miejsca radości, beztrosce i nadziei.