Mam na imię Izabela, lat 38, zawsze uśmiechnięta, aktywna i pozytywnie nastawiona do życia, chętna do pomocy, podobno z dobrym i ogromnym serduchem. Moja wielomiesięczna walka rozpoczęła się 9 lutego 2022 roku. Wychodząc z domu na standardową kontrolę ciążową poinformowałam, że wrócę za 2 godziny. Tak się jednak nie stało…

W trakcie badania lekarz prowadzący zaniepokoił się przepływami u dziecka i skierował mnie do Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. Na izbę przyjęć dotarłam po 21:00 – od tego momentu wszystko zaczęło dziać się bardzo szybko. Czułam się jakbym była częścią filmu, niestety horroru… W trakcie USG lekarz kazał natychmiast przewieźć mnie na blok. Wieziona biegiem na wózku przez pielęgniarkę, dowiedziałam się tylko że zanika tętno płodu.

Standardowo taka operacja trwa 30 minut. Mnie z narkozy wybudzono dopiero po północy. Córka żyła – urodzona w 26 tc + 6 dni – skrajny wcześniak – reanimowana po porodzie z racji na bezdech. To była jedyna dobra informacja tej nocy, że ją udało się uratować, później jak grom spadały na mnie kolejne informacje:

– Ma pani brak krzepliwości krwi,

– Miała Pani bardzo śliny krwotok śródoperacyjny,

– Zostało przetoczone kilka jednostek krwi,

– cudem udało się Panią uratować i żywą zdjąć z tego stołu,

– w wynikach badań krwi stwierdzamy głęboką pancytopenie.

Kolejne dni, kolejne badania, kolejne toczenia krwi, brak poprawy parametrów w końcu informacja o prawdopodobnej diagnozie – podejrzenie aplazji szpiku lub ostrej białaczki szpikowej.

Moja pierwsza myśl: to się nie dzieje naprawdę, to nie dotyczy mnie, pewnie błąd w badaniach, zwłaszcza, że ja czuje się dobrze, a w styczniu badania były przecież książkowe. W dniu 12 lutego w celu dalszej diagnostyki zostałam przewieziona do Instytutu Hematologii i Transfuzjologii w Warszawie, gdzie badania potwierdziły ostrą białaczkę promielocytową.

Rozpoczęliśmy leczenie, bez którego choroba zabiłaby mnie w 2 lub 3 miesiące. Luty to miesiąc codziennych toczeń, chemii, leków- miesiąc, który na stałe wrył się w moją pamięć. Ja walcząca o życie w jednym szpitalu, moja malutka córeczka w drugim. 23 lutego o 2:00 moja choroba odebrała mi córkę Liliannę, niedotlenienie w trakcie ciąży i cała sytuacja okołoporodowa wywołana pancytopenią, spowodowały, że jej malutki organizm nie dał rady. Lekarze byli bezradni.

Mimo wszystko nie mogłam się załamać, w domu czekała na mnie jeszcze dwójka dzieci: 11 letnia córka Julita i 5 letni syn Kajetan. Czekali na mamę, która 9 lutego wyszła tylko na 2 godziny. Na mamę, którą z racji na koronawirusa nie można było nawet odwiedzić. Dziś jestem w remisji, choroba dała się opanować, pozostały mi konsolidujące cykle chemioterapii, później regularne kontrole i nadzieje, że choroba już nigdy nie wróci.

Dziś walczę nie tylko z chorobą, walczę również z bezwzględnością polskiego systemu ubezpieczeń społecznych, który w tak ciężkiej chwili zostawił mnie sama i odmówił wypłaty świadczeń. Czekam na rozprawę sądową w sadzie pracy. ZUS pozbawił mnie środków do życia, środków za zakup leków, w konsekwencji jeśli sąd nie uchyli decyzji, przyjdzie mi zapłacić ponad 300 tys. za leczenie szpitalne.

Oszczędności niestety już się skończyły, możliwości pożyczania również. Dziś muszę się zwrócić z prośba o pomoc do ludzi dobrej woli, którzy wesprą mnie i moją rodzinę w walce z chorobą oraz bezwzględnością systemu. Za każdą pomoc serdecznie dziękuję!!!