leczenie nierefundowane, suplementy, dieta, leczenie wspomagające

Mieszkam w Białymstoku, jestem spełnioną mamą 3 wspaniałych córek, a od 10 lat wolontariuszem Szlachetnej Paczki, członkiem Caritasu, Stowarzyszenia Rodzina na Plus, fundacji Szansa dla Niewidomych. Pomagam, bo daje mi to satysfakcję, sens życia i energię do działania.

Chociaż nie zawsze tak było…

Odkąd pamiętam, byłam energiczną osobą. Lubiłam aktywność, pracę, działanie. Skończyłam studia, szkołę protetyki dentystycznej, pracowałam jako grafik, dziennikarz, wydawałam gazetki, wydawało się, że poprzez wykonywane zajęcia zrealizuję się zawodowo.

Sytuacja zmieniła się, gdy zaszłam w ciążę. Zdecydowałam, że ważniejszy jest dla mnie kontakt z córkami, bycie z nimi, wspieranie ich i uczestniczenie w ich życiu. Dawały mi ogromne szczęście i nadal są dla mnie najważniejsze na świecie! Jednak gdzieś podświadomie czułam, że przestałam się rozwijać. Gdy dziewczynki stały się samodzielne, poczułam się niepotrzebna, straciłam energię, entuzjazm. Mąż zarabiał, nie mieliśmy problemów, a ja… byłam smutna. Życie przestało mnie cieszyć. Uległam wypadkowi na nartach, przez co byłam długo unieruchomiona, przybrałam na wadze, miałam trudności z poruszaniem się, co pogłębiło mój zły stan psychiczny. Wpadłam w depresję. Ciężko to powiedzieć, ale… po prostu czułam się nikim. Bez pracy, motywacji, niepotrzebna, nieatrakcyjna. Prawie dwa lata przepłakałam, próbowałam szukać pomocy u psychiatrów, niestety na próżno.

Przypadkowo znalazłam ogłoszenie o naborze na wolontariuszy do Szlachetnej Paczki. Zgłosiłam się, byłam wtedy najstarszą wolontariuszką w naszym rejonie, mimo to, ruszyłam z ogromną determinacją i zaangażowaniem, jakby od tego zależało moje życie. Jak się później okazało, faktycznie zależało 🙂 Kontakt z rodzinami w ciężkich życiowych sytuacjach uświadomił mi, z jakimi tragediami ludzie muszą mierzyć się na co dzień. Mogę ze spokojem powiedzieć, że uzdrowił mnie. Nabrałam perspektywy, zobaczyłam jakie życie  naprawdę  prowadzę. Zobaczyłam i doceniłam wszystko to, co mam. Minęły myśli samobójcze, wróciła energia, szczęście i radość. Poczułam misję, poczułam, że chcę pomagać do końca życia, jak najdłużej!!

Pomagam już 10 lat 🙂 bez przerwy. Nie przerwałam, nawet  kiedy 2 lata temu zdiagnozowano u mnie raka jajnika. W przeciągu tygodnia dostałam wodobrzusza, wyglądałam jak balonik, ale i tak jeździłam do rodzin i osób, które potrzebowały pomocy. Nowotwór rozwijał się w moim ciele wyjątkowo szybko. Wystarczyły cztery miesiące od ostatniej wizyty u ginekologa, by choroba osiągnęła fazę mocno zaawansowaną. Okazało się, że wiele narządów mam zajętych zmianami nowotworowymi, przeszłam skomplikowaną operację, podczas której szczęśliwie udało się zlikwidować aż 90% zmian. Na pozostałą część, przyjęłam chemioterapię i lek o nazwie Avastin, który okazał się być, w moim przypadku, wyjątkowo skuteczny. Po 20 miesiącach od chemii nie mam żadnych zmian, jednak najnowsze badania wskazują zwiększenie markerów nowotworowych… choroba może powrócić za rok, za dwa. Aby opóźnić proces nawrotu choroby i utrudnić komórkom nowotworowym rozrost, lekarka zasugerowała zastosowanie na własny koszt Avastinu (który u mnie tak świetnie zadziałał), ponieważ nie ma już możliwości refundacji tego leku.

Niestety każda dawka to olbrzymi koszt – ponad 4 500 złotych, plus koszt suplementów, zabiegów – to ogromne obciążenie finansowe, a lek powinnam przyjmować co 3 tygodnie.

Pomoc innym kiedyś uratowała mi życie – i wiem, że teraz też uratuje. Pomimo choroby i zmęczenia – pomagam, bo czuję, że dobro do mnie wróci! Abym mogła pomagać dalej i jeszcze dłużej.

Danuta można też wesprzeć przelewem na konto:

Wpłaty w obcych walutach

1,5%