Mam 49 lat i sama wychowałam dwie córki. Już w młodości zaczęłam chorować między innymi na łysienie plackowate, niedoczynność tarczycy i Hashimoto.

Mając 41 lat przeszłam dwie operacje kręgosłupa szyjnego, po których mój stan zdrowia nie pozwolił na powrót do pracy na cały etat. Dostałam orzeczenie o niepełnosprawności.  W wieku 47 lat zdiagnozowano u mnie oponiaka przysadki mózgowej, na szczęście jest on na tą chwilę zmianą łagodną, którą trzeba kontrolować.

W 2019 roku choroba łysienia plackowatego znów dała o sobie znać, ale tym razem wypadły mi wszystkie włosy.  Pogodziłam się z utratą włosów na głowie i zaakceptowaniem  tego, że będę musiała nosić peruki, ale to, że dwa miesiące po tym wypadły mi rzęsy i brwi i nie ma szans na ich odrośnięcie, było mi już ciężko zaakceptować.

W 2021 roku wykryto u mnie raka piersi, rokowania są dobre,  bo rak był wcześnie wykryty. Teraz jestem po chemioterapii, czekam na ustalenie terminu operacji, potem radioterapia i rehabilitacja.

W obecnej sytuacji pensja starcza tylko na opłacenie  podstawowych rachunków, więc co miesiąc jest stres skąd wziąć pieniądze na inne rzeczy potrzebne do normalnego funkcjonowania. Do tej pory jakoś sobie radziłam i nie prosiłam o pomoc. Zawsze starałam się pomagać innym, w taki sposób jaki mogłam, ale teraz przyszedł czas, że muszę poprosić o pomoc.