leczenie wspomagające

Nazywam się Beata, zmagam się z rakiem piersi.

To nie jedyna choroba, jaka dała mi się we znaki w życiu – w wieku 17 lat przeżyłam ostry rzut choroby reumatycznej, zapalenie opon mózgowych, którego leczenie trwale uszkodziło mi wątrobę, co lekarze odkryli wiele lat później przez przypadek. Przeszłam ciężki rozwód, po którym wyjechałam z rodzinnego domu i przyjechałam do Lublina. Nie miałam nic, pracy, pieniędzy, pierwszy tydzień spałam w samochodzie… ale dałam radę, nie bałam się niczego! Szybko stałam się „człowiekiem orkiestrą” robiłam wszystko, co mogłam, żadna praca nie była mi straszna – i po jakimś czasie zarabiałam już tyle, że udało mi się nawet wesprzeć finansowo córkę w potrzebie.

W listopadzie 2019 otrzymałam diagnozę, która zmieniła wszystko. Rak piersi.

Wprowadzona w błąd nie wiedziałam, że przysługuje mi renta, którą finalnie zaczęłam otrzymywać dopiero rok później, co w ogromnym stopniu naruszyło moje oszczędności. Wiadomo – rak to leczenie, dojazdy, badania dodatkowe, wsparcie organizmu dodatkowymi zabiegami, ale człowiek nie może też pracować w trakcie, oszczędności znikają momentalnie.

Za mną chemioterapia, radioterapia… W trakcie białej chemii okazało się, że mam na nią uczulenie, które pojawiło mi się po 6-tej chemii… ponieważ teraz wizyty u lekarza są w odległości – nie zauważono mojej wysypki, uznałam, że to normalna reakcja, dopiero po przyjęciu kolejnych dwóch, kiedy objawy się bardzo nasiliły – okazało się że to uczulenie i muszę koniecznie przerwać przyjmowanie. Zresztą każda chemia przy mojej uszkodzonej wątrobie jest ogromnym obciążeniem dla organizmu, skutkuje dużym osłabieniem, zawrotami głowy… Potrzebuję 10-12 godz. snu, aby czuć się wyspaną i w miarę chociaż w porządku. Inaczej męczą mnie zawroty głowy, osłabienie, problemy z pamięcią, czasem brakuje mi słów.

Mój pogorszony stan w trakcie choroby uniemożliwia mi pracę, żyję z renty, wspieram się też pomaganiem studentom w miarę możliwości, ale przez osłabienie nie mogę tego robić za długo w ciągu dnia. Pomimo trudnej sytuacji pomagam również starszym rodzicom, którzy mieszkają 3km od najbliższego sklepu i mają już problem z robieniem sobie zakupów…

Mimo to zawsze myślałam i będę myśleć pozytywnie. Wiem, że to choroba, którą po prostu muszę przejść. Żyję normalnie, gdyby nie łysa głowa – nie myślałabym tyle o chorobie.

Będę wdzięczna za każde wsparcie od życzliwych osób. W końcu każdy z nas może kiedyś potrzebować pomocy.

Beata można też wesprzeć przelewem na konto:

Wpłaty w obcych walutach

1,5%