leczenie nierefundowane

To jest najtrudniejsze opowiadanie, jakie mam do napisania, bo nie znam zakończenia tej historii. Diagnoza została postawiona podczas kontrolnej wizyty u ginekologa w kwietniu 2024 roku. Następnie przeprowadzono badania diagnostyczne w Szpitalu Mazowieckim w Radomiu.

Podczas operacji w Uniwersyteckim Centrum Zdrowia Kobiety i Noworodka Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, 9 maja pobrano próbki do biopsji. Wyniki potwierdziły raka jajnika z przerzutami do węzłów chłonnych śródpiersia, pachowych i obojczykowych.

Po operacji rozpoczęto chemioterapię (8 wlewów): PCL/Paklitaxel, CBDCA/Karboplatyna oraz BEV/Bevacizumab. Obecnie planowane jest kontynuowanie leczenia – 18 wlewów BEV/Bevacizumab, z czego pierwszy podano 3 grudnia 2024 roku. Od stycznia 2025 roku planowana jest radioterapia.

W badaniu HRD nie wykryto patogennych wariantów genów BRCA1 ani BRCA2. Po radioterapii klatki piersiowej i konsultacjach z chirurgiem onkologiem planowana jest biopsja oraz wysłanie materiału do Belgii w celu zastosowania celowanej chemioterapii – koszty tej procedury nie są jeszcze znane.

Życie to dar.

Te słowa nabierają teraz dla mnie szczególnego znaczenia. Każdy dzień i każda chwila stały się cenne. Radość sprawiają mi drobne rzeczy – odrastające brwi i rzęsy, natura, śmiech moich dzieci, powiew wiatru i promienie słońca.

Marzę o tym, by wyzdrowieć i znów móc wyruszać z rodziną na rowerowe wycieczki, spędzać czas aktywnie i cieszyć się życiem.

Zawodowo byłam spełniona, a moje życie osobiste dawało mi wiele szczęścia. Mimo licznych obowiązków zawsze znajdowałam czas na swoją największą pasję – sport i podróże. Kocham aktywność fizyczną – pływanie, jazdę na rowerze, narty, siatkówkę. Mam także słabość do gór, szczególnie do naszych pięknych Tatr.

Miałam wiele planów i marzeń, tyle miejsc chciałam jeszcze zobaczyć i zwiedzić.

Największą motywacją do walki z chorobą jest dla mnie rodzina: mąż i dwoje dzieci – syn Paweł (23 lata) i córka Maja (10 lat). Mam także wspaniałych ludzi wokół siebie, którzy mnie wspierają.

Najtrudniejszym momentem było usłyszenie pytania od córki: „Mamo, czy Ty wyzdrowiejesz? ” Wiem, jak bardzo jestem potrzebna całej rodzinie, a szczególnie Mai. Marzę, by być przy niej, gdy dorasta, radzi sobie z problemami wieku nastoletniego, a ja mogę ją wspierać i dawać czułość.

Jednocześnie zmagamy się z chorobą Mai – wrodzoną wadą siatkówki obu oczu. Moja choroba uświadomiła mi, jak bardzo jestem im potrzebna.

Doświadczenia związane z chorobą i walką o każdy dzień odcisnęły piętno na moim samopoczuciu. Walka z rakiem odbiera człowiekowi wiele, ale nie pozwalam sobie na utratę nadziei. Obiecałam sobie, że niezależnie od trudności, które mnie czekają, nigdy jej nie stracę – bo bez nadziei nie da się żyć.

Serdecznie dziękuję wszystkim za okazaną pomoc i wsparcie

Bogusia można też wesprzeć przelewem na konto:

Wpłaty w obcych walutach

1,5%