Nazywam się Małgorzata i od roku zmagam się z koszmarem, na który nie byłam przygotowana. Rok temu zaczęłam dostrzegać u siebie niepokojące symptomy, wskazujące na wodobrzusze. Byłam świadoma możliwej genezy moich problemów, jednak kiedy 08.12.2020 rok lekarz potwierdził moje przypuszczenia o złośliwym surowiczym nowotworze jajnika, poczułam potworny strach  i niepewność, gdyż moja siostra w młodym wieku zmarła na raka.

Od stycznia tego roku przyjmuję chemioterapie, czego skutki odczuwa cały mój organizm. Zmagam się z całą gamą dolegliwości, które utrudniają mi codzienne funkcjonowanie. Szczególnie obciążające są problemy ze strony układu pokarmowego i krwionośnego.

Osłabienie organizmu wpływa na podatność na inne choroby. Niewykluczone, że właśnie w ten sposób, w październiku tego roku, zaraziłam się koronawirusem.  W pewnym sensie czuję, że musiała czuwać nade mną opatrzność – po 23 dniach spędzonych w szpitalu, udało mi się wyzdrowieć. Z drugiej strony, w tym czasie nie mogłam przyjmować chemii. Mój przeciwnik, wyrwany ze stanu uśpienia zaatakował z podwójną mocą.

Po żmudnych miesiącach asekurowania się chemioterapią zaczęłam pokładać nadzieję w leczeniu wspomagającym, które nie jest refundowane. Niestety, dysponując moim ograniczonym budżetem nie jestem w stanie sprostać tym wydatkom. Obecnie ponoszę koszty związane z ciągłymi dojazdami do Warszawy oraz zakupem innych leków hamujących rozwój choroby.

Proszę Was kochani, wesprzyjcie mnie w tej ciężkiej walce. Mam nadzieję, że kiedyś nadejdzie dzień, w którym będę mogła celebrować z rodziną moje zwycięstwo nad chorobą i spełnić moje marzenie o odwiedzeniu, niezwiedzonych jeszcze zakątków Polski.