Nowotwór pojawił się w moim życiu już w latach 90. Pokonany, nie dawał o sobie znać przez kolejne 28 lat aż do dnia, w którym zostałam skonfrontowana z diagnozą – rak jelita grubego. Agresywna choroba wymusiła na lekarzach konkretne działania, właśnie dlatego zostałam poddana operacji.

Kiedy otworzyłam oczy, w mojej głowie kłębiły się najróżniejsze emocje. Z jednej strony, usunięto jelito i założono illeostomię, byłam zszokowana wyzwaniem jakim będzie przystosowanie się do nowego stanu rzeczy. Z drugiej strony, żyłam, oddychałam, odniosłam swoje pierwsze zwycięstwo.

Operacja nie była zwieńczeniem mojego lekarza, wciąż pozostały guzy – w tym jeden złośliwy. Na tą chwilę zasugerowano mi chemię, którą zaczęłabym przyjmować z końcem kwietnia. Miałaby to być odpowiedź na zagrożenie jakie stanowią przerzuty na wątrobie. Nie chcę zatrzymywać się na jednej opcji, skuteczna walka z chorobą wymaga indywidualizmu, szukania nowych rozwiązań (często nierefundowanych), wytyczania nowych dróg. Chciałabym zabezpieczyć finansowo swoje leczenie, aby być gotową na każdą możliwość. W tej chwili, pozostaje to poza zasięgiem moich możliwości: konsultacje prywatne, preparaty i suplementy znacznie uszczuplają mój budżet.

Nie chcę, żeby nowotwór definiował moje życie, dlatego nie pozwalam, by odbierał mi rzeczy, które mnie uszczęśliwiają. Nie będę barankiem na rzeź, bo mam w sobie na tyle siły i energii, by zwalczyć chorobę.  Wiedziałam to od chwili, w której wybudziłam się po operacji – życie mogło poprowadzić mnie w różnym kierunku, jednak dostałam szansę – wierzę, że czuwała nade mną opatrzność i wierzę, że uratowała mnie w jakimś konkretnym celu. Właśnie dlatego traktuję każdy dzień jak cud, doceniam najmniejszy szczegół, pielęgnuję wewnętrzny spokój, celebruję każde spotkanie z ważnymi dla mnie ludźmi. Rak przewartościował moje życie, teraz widzę dokładnie, co naprawdę jest ważne w życiu człowieka – rodzina, przyjaciele, zdrowie, szacunek do życia. Mój optymizm jest moją siłą w tym starciu, to właśnie ten entuzjazm sprawia, że nie zrezygnowałam z satysfakcjonującej  pracy, a  myśli o chorobie zastąpiłam myślami o moich synach. Moja walka trwa, a moją amunicją jest optymizm i upór, Wasze wsparcie da mi jeszcze więcej siły w tym pojedynku.