Życie z chorobą nowotworową to dla mnie cykl wyrzeczeń, lęku, ale również wzmożenia hartu ducha, dzięki któremu nie tylko akceptuję tą nową rzeczywistość, ale też walczę – o siebie, o moje zdrowie, o rodzinę, o spełnienie marzeń.

Z chwilą kiedy dowiedziałam się, że choruje na nowotwór potrójnie ujemny piersi wiedziałam, że muszę odnaleźć się w sytuacji, działać szybko, szukać rozwiązań. Moja choroba wymagała szybkiej chemii w schemacie standardowym  (4 czerwone i 12 białych) oraz operacji (mastektomii z całkowitą rekonstrukcją).

Leczenie, choć konieczne, było kulminacją bolesnych momentów. Skutki uboczne chemii czerwonej wyraziły się w silnej neuropatii. Codzienność stała się mglista – nawet poruszanie się stanowiło wtedy ogromne wyzwanie. Ze względu na mój stan zmniejszono wielkość chemii. Kolejnym obciążeniem okazała się jednak radioterapia – 28 frakcji, które musiałam przyjąć wycieńczyły mój organizm.

Obecnie walczę zarówno z chorobą jak i skutkami ubocznymi prowadzonego leczenia. Ze względu na znaczne porażenie nerwów w podstopie muszę asekurować się lekami na odciążanie nerwów kończynowych. Wierzę, że walka z tak agresywną chorobą powinna wiązać się z podejściem całościowym, dlatego wykorzystuję każdą opcją i każdą szansę, by zdobyć przewagę. Wspomagam się między innymi dietą, korzystam z prywatnych konsultacji (dzięki którym możliwe jest jak najszybsze reagowanie) oraz rehabilitacji, redukującej urazy powstałe w wyniku choroby (między innymi przeciążanie obręczy barkowej).

Nie wyobrażam sobie zrezygnować z walki, odpuścić czy zdać się na los. Twarze moich bliskich są najlepszą motywacją do działania. Choroba stała się dla mnie również źródłem afirmacji życia, dzięki czemu odnajduję najszczerszą radość w niepozornych momentach i doświadczeniach. Wierzę, że uda mi się wyzdrowieć i dalej celebrować życie, cieszyć się rodzinnym szczęściem, brać czynny udział w życiu mojego 16-letniego syna, a może nawet polecieć samolotem.