Diagnoza, którą usłyszałam w 2018 roku, była już trzecią w moim życiu. W 1990 roku po raz pierwszy usłyszałam od lekarzy słowo „rak” w moim kontekście. Po długim leczeniu i różnych zawirowaniach w życiu prywatnym w końcu miałam mieć czas dla siebie. Mam dorosłe dzieci, chciałam zadbać o siebie i cieszyć się życiem, niestety właśnie wtedy rak znowu wywrócił wszystko do góry nogami.

W 2018 zdiagnozowano u mnie raka piersi. Przeszłam standardowe leczenie – chemioterapia, naświetlania, mastektomia, usunięcie węzłów chłonnych. Wydawało się, że wszystko jest na dobrej drodze, niestety w 2020 roku pojawiły się przerzuty – do płuc, kości, śledziony i wątroby. Na samej wątrobie były 23 guzy… Choroba nie tylko wróciła, ale zaatakowała bardzo agresywnie. Znowu potrzebna była chemioterapia, lekarze zalecili również hormonoterapię. Obecnie jestem już po 2 ścieżkach leczenia hormonami, które niestety nie przyniosły rezultatów, więc od lutego planowana jest kolejna zmiana leku.

Kiedy pojawiły się przerzuty zdałam sobie sprawę z tego, że samo leczenie konwencjonalne nie wystarczy. Zdecydowałam się na włączenie leczenia wspomagającego. Wlewy są kosztowne, ale przynoszą oczekiwane rezultaty – zmiany przerzutowe w kościach są stabilne, część innych zmian się zmniejszyła. Obecnie największe spustoszenie choroba sieje w wątrobie, dlatego bardzo ważna jest kontynuacja leczenia.

Mimo choroby cały czas pracuję zawodowo – bez tego nie miałabym z czego żyć, ale niestety to nie wystarcza na pokrycie wszystkich wydatków. Robię też wszystko, co w mojej mocy, żeby wzmocnić organizm – wprowadziłam odpowiednią dietę, przyjmuję suplementy, dbam o pozytywne myślenie, ćwiczę regularnie. Z całego serca chciałabym po prostu żyć. Wiem, że jestem na dobrej drodze, czuję, że będę zdrowa. Potrzebuję tylko pomocy w zgromadzeniu środków na leczenie, bo sama nie dam rady podołać wydatkom.