Nazywam się Ewa, urodziłam się i całe życie mieszkam w Legnicy.

Z zawodu jestem nauczycielem nauczania początkowego, przez wiele lat moja praca była jedną z najwdzięczniejszych i satysfakcjonujących – praca z dziećmi. Od zawsze lubiłam pomagać, opiekować się, to ja byłam tą, która służyła pomocą. Dziś samej przychodzi mi o tą pomoc prosić.

Moją zawodową ścieżkę przerwała choroba tarczycy – podczas operacji przecięto mi nerw przy fałdzie głosowym i przez długi czas uniemożliwiło mi to w ogóle porozumiewanie się. Długa i żmudna rehabilitacja sprawiła, że dziś porozumiewam się w zrozumiały sposób, natomiast zbyt długa rozmowa jest dla mnie trudna i wymaga dużego wysiłku, przez co powrót do wykonywanego zawodu stał się niemożliwy. Zaczęłam pomagać w pracy mężowi – przez dłuższy czas prowadziliśmy wspólnie ośrodek wypoczynkowy. Żyliśmy spokojnie jako szczęśliwa rodzina, niestety w pewnym momencie odeszła moja mama, półtora roku później odszedł mój mąż. Zostałam sama z synem. Rozpoczął się dla nas bardzo trudny okres spłacania obciążeń po śmierci męża – nie wynikały z żadnych nałogów a jedynie z rodzaju prowadzonej działalności, którą nie mogłam się już sama zajmować. Nie poddawałam się. Po śmierci męża pracowałam gdzie mogłam – w pierogarni, w sklepie z używaną odzieżą, nawet przy cmentarzu sprzedając znicze! Wiedziałam, że muszę o siebie zawalczyć. Kiedy już zaczęło mi się układać i zobaczyłam światełko w tunelu…  w 2018 roku przyszła diagnoza: nowotwór jajnika. Musiałam przerwać pracę, poddać się leczeniu. 6 cykli chemii, operacja, kolejne 6 cykli chemii, wlewy z Avastinu. Dlaczego ta choroba, dlaczego ja? pytałam samą siebie, lekarzy. Badania genetyczne wykluczyły genetyczne uwarunkowania, prowadziłam spokojny tryb życia… wniosek doktora: stres. Po śmierci mamy i męża rozpaczałam, był to dla mnie bardzo bardzo ciężki czas…. W dodatku problemy finansowe, którym musiałam sama podołać…

Dziś czuję się nieźle jak na 3-ci stopień złośliwości raka. Wyniki mam dobre, pod koniec lutego będą wyniki TK, ale rokowania są dobre. Mogłabym powoli dochodzić do siebie, gdyby nie przyziemny problem.. pieniądze.